De in Maastricht geboren Sai van Wermeskerken (30) speelde binnen drie dagen tegen spelers als Sadio Mané, Riyad Mahrez en Roberto Firmino. Hij knikkerde ook nog even Cristiano Ronaldo uit de Aziatische Champions League en liet hem in tranen achter. ‘Dit had ik zelf ook niet verwacht, toen ik ooit bij FC Dordrecht begon.’
Het is doodstil in de spelersbus van Kawasaki Frontale. Van Wermeskerken is net geland op het vliegveld van Narita en laat via een videobeeld even vluchtig de binnenkant van de bus zien. Iedereen kijkt een serie op zijn telefoon of luistert muziek via zijn koptelefoon. ‘Dat is wel een verschilletje met Nederland’, lacht hij. ‘Niemand kaart hier of speelt een ander spelletje.’ Het lijkt er niet op, maar toch heeft dit team behoorlijk enerverende dagen achter de rug. Het Japanse team stond in een kort tijdsbestek tegenover wereldsterren die de laatste jaren de Premier League, La Liga en de Serie A aan gort speelden.
Knallend afscheid
Van Wermeskerken werd als zoon van een Japanse moeder en een Nederlandse vader geboren in Maastricht. Op zijn tweede trok hij met zijn ouders terug naar het land van de rijzende zon, waar hij het grootste deel van zijn jeugd doorbracht. Daar raakte hij compleet verslingerd aan het voetbalspelletje. Rond zijn twaalfde kreeg hij het tijdens een familievakantie voor elkaar om even te mogen meetrainen met FC Dordrecht en NEC, waar zijn nieuwe droom werd geboren: ooit profvoetballer worden in Europa. Op zijn achttiende besloot hij écht actie te ondernemen en trok hij in bij zijn opa in het Brabantse Oosterhout. Hij mailde talloze clubs of hij op stage mocht komen. Bij Dordrecht konden ze het Nederlands-Japanse mannetje nog wel herinneren en mocht hij komen meetrainen. De rest is geschiedenis.
'Heel speciaal om elf jaar in Nederland zo af te sluiten. It was meant to be'
Hij voetbalde door de jaren voor De Schapenkoppen, SC Cambuur, PEC Zwolle en NEC. Hij stond slechts drie maanden onder contract in Nijmegen, maar toch zullen fans in De Goffert hem niet snel vergeten. Dat kwam vooral omdat hij afsloot met een absolute wereldgoal in de beker tegen Go Ahead Eagles. ‘Dat was een hele gekke week voor mij’, vertelt hij vanuit de spelersbus. ‘Het contract bij Kawasaki lag al klaar, dus NEC en ik wisten dat ik zou gaan vertrekken. Het was niet het plan dat ik zou spelen, alleen Bart van Rooij liep een wedstrijd eerder een hersenschudding op. Moest ik toch in actie komen.’ Hij kan een lach niet onderdrukken als hij terugdenkt aan zijn fabuleuze doelpunt. ‘Heel speciaal om elf jaar in Nederland zo af te sluiten.’ Van Wermeskerken kan Nederlands verstaan en lezen, maar doet zijn verhaal in het Engels. ‘It was meant to be.’
Hij had altijd al in zijn hoofd gehad om op een dag in de Japanse J-League te gaan spelen, al was het nu iets eerder dan hij zelf had verwacht. ‘Japan heeft me gemaakt als voetballer en ik heb altijd het gevoel gehad dat ik iets terug wilde geven. De timing van Kawasaki was goed en het is alleen maar mooi dat ik nog jong genoeg ben om goed te presteren.’
Gomis
Hoewel hij al zestien jaar in Japan had gewoond, was het na elf jaar in Nederland toch even schakelen om Azië weer als thuisbasis te hebben. ‘Toen ik in Nederland aankwam, keek ik nog heel erg naar de leeftijd van spelers en was ik erg respectvol naar oudere teamgenoten. Alleen in Europese teams is eigenlijk iedereen gelijk. Iedereen is goede vrienden, soms zelfs met de trainer.’ Hij moest bij Kawasaki in de kleedkamer weer even wennen. ‘Nu was het voor mij weer gek dat jonge spelers ineens allemaal dingen voor me wilden dragen, zoals de ballen of andere spullen richting uitwedstrijden. Hier zeggen ze al snel: Ik pak dit wel even voor je.’
'Als ik Gomis op de training moest verdedigen, kon ik soms gewoon de bal niet zien'
Hij heeft zijn leven in steden als Leeuwarden, Zwolle en Nijmegen ingeruild voor het altijd bruisende Tokyo. ‘Maar Zwolle was als stad ook really good.’ Bij Kawasaki Frontale, een club die de laatste jaren regelmatig meedoet om de prijzen, was het voor Van Wermeskerken ook een mooie bijkomstigheid dat hij in eerste instantie samenspeelde met Bafétimbi Gomis, de spits die bij clubs als Olympique Lyon, Swansea City en Galatasaray een heerlijke carrière bij elkaar voetbalde. ‘Die man is zo sterk!’, lacht Van Wermeskerken. ‘Als ik hem op de training moest verdedigen, kon ik soms gewoon de bal niet zien. Hij kon dat lichaam zo goed gebruiken.’
Van Wermeskerken legt uit dat hij als rechtsback altijd de bal bij de Fransman kwijt kon. ‘Het maakte niet uit hoe je hem inspeelde, maar hij hield hem altijd vast of legde hem rustig terug richting het middenveld. Een toplevel spits.’ De twee bouwden een goede vriendschap op, aangezien Van Wermeskerken vorig jaar de enige speler in de selectie was die Engels sprak. ‘Ik vond het belangrijk om hem iets meer te verbinden met de Japanse spelers. Ik kon me heel erg voorstellen hoe lastig het voor hem was om ineens in Japan te wonen, in een totaal andere cultuur, waar mensen zich heel anders gedragen.’ Ze gingen ook regelmatig een hapje samen eten in Tokyo. ‘Hij woonde er al wat langer dan ik, dus vooral hij heeft mij de goede restaurants van de stad laten zien. Toen hij met pensioen ging, zei hij tegen me: “Na je carrière blijven alleen de tastbare prijzen over”. Schitterend, om die winnaarsmentaliteit van hem van dichtbij mee te maken.’
