In Balverliefd aandacht voor de gang van zaken achter de schermen van het voetbal en opvallende gebeurtenissen aan de rand van het veld. Deze week over Frans Paymans (60), die na ongekend zware jaren zijn leven én voetballoopbaan in een ander licht ging zien.
In het Gelderse Wijchen zit Frans Paymans monter in zijn woonkamer. Hij is ontspannen, heeft worstenbroodjes in huis gehaald, vertelt lachend hoe hij als speler van NEC eens, in de nacompetitie tegen De Graafschap, een aanval onschadelijk maakte door de bal over de Hazenkamptribune te rossen. Het publiek reageerde laaiend enthousiast. ‘Zinedine Zidane moest er allemaal ingewikkelde trucs voor uit de kast halen, ik hoefde dat ding alleen maar het stadion uit te jassen’, zegt Paymans, die tussen 1983 en 1994 een slordige 250 wedstrijden speelde voor NEC en in die jaren meer kaarten onder ogen kreeg dan goochelaar Hans Kazàn. De stoere stopper was een cultheld in de Keizerstad. Paymans krijgt soortgelijke bewoordingen over zichzelf nu ook over de lippen en dat is pure winst. Lang was zijn voetbalverleden een haast traumatisch onderdeel van zijn leven, iets waaraan hij het liefst zo min mogelijk terugdacht. Alles is anders geworden. Hij moest er eerst wel voor door een hel, en terug. Dat Paymans hier zit, lachend en wel, is een wonder.