Omar Khan (50) is al jaren amateurtrainer in Rotterdam en omstreken. Daarnaast is hij tegenwoordig bondscoach van de vrouwenploeg van Guyana, het Zuid-Amerikaanse land waar hij zelf 46 jaar geleden voor het laatst was.
Khan schiet in de lach als hij terugdenkt aan een van zijn eerste momenten als bondscoach van de Guyana-vrouwen, nu alweer anderhalf jaar geleden. Hij maakte zich op voor de uitwedstrijd op Antigua, en zijn ploeg werd met een schoolbus richting het trainingsveld gebracht. ‘Het veld bleek ook van een school te zijn’, vertelt de Rotterdammer. ‘Achter de goal waren letterlijk koeien aan het grazen. Overal vlogen muggen rond en de grasmat was heel erg slecht.’ Zijn keepsters gaven aan dat ze niet wilden duiken, omdat het gewoon te pijnlijk was om op deze ondergrond te landen. Khan: ‘Het was ook echt niet te doen.’
Het is een van de vele avonturen die Khan inmiddels heeft meegemaakt als bondscoach. Hij geniet er tegenwoordig juist van als hij tijdelijk in die compleet andere wereld stapt. Khan werd geboren in de Guyanese hoofdstad Georgetown en verhuisde op zijn vierde naar Suriname. Een jaar later trok een groot deel van zijn familie weer verder, naar Rotterdam, waar Khan tot op de dag van vandaag is blijven hangen.
Khan kan zich amper iets herinneren van zijn eerste levensjaren in Guyana, een land van zo’n 800 duizend inwoners tussen Brazilië, Suriname en Venezuela in. ‘Alleen de foto’s heb ik door de jaren heen regelmatig gezien. We leefden veel buiten en vaak speelden we door het lekkere weer in een T-shirt of ontbloot bovenlijf. Verder hadden we een hond en een grote tuin.’ Daar hield zijn beeld van zijn geboorteland wel een beetje op. Thuis sprak hij met zijn moeder gebroken Engels, maar verder verdiepte hij zich nooit echt in zijn roots. Ook voelde hij lange tijd niet de behoefte om een keer terug te gaan. ‘Dat ging pas leven toen ik wat ouder werd.’
Als jongeman voetbalde Khan bij de Rotterdamse amateurclub Alexanderia ’66, maar op zijn twintigste liep hij een zware kruisbandblessure op. Hij wilde geen jaar verliezen door een operatie en hing daarom al vroeg zijn voetbalschoenen aan de wilgen. Als CIOS-student pakte hij meteen door en vroeg bij zijn amateurclub of hij trainer kon worden van een jeugdteam. Dat bleek het begin van een mooie, lange weg door de voetbalwereld.
Grote jongens
Na een tijdje belandde Khan als jeugdtrainer bij Sparta Rotterdam, waar hij werkte met toekomstige Oranje-internationals als Kevin Strootman, Marten de Roon, Georginio Wijnaldum en Memphis Depay. ‘En later werd ik bij BVV Barendrecht nog trainer van Denzel Dumfries’, zegt Khan enthousiast. Hij weet nog goed dat de vijftienjarige Dumfries aan hem vroeg of hij bij de club mocht aansluiten, omdat hij op een hoger niveau wilde spelen. ‘Toen hij voor het eerst meetrainde, zei ik gelijk tegen onze hoofd opleiding: Zo’n topverdediger missen we in Nederland. Hij had nog niet echt het pure voetbaltalent, maar zo’n ongelooflijke drive.’ Khan: ‘Was ik wel trots op, dat ik dat al meteen had gezien.’
'In plaats van allerlei BN’ers had hij al zijn jeugdtrainers uitgenodigd. Typisch Denzel'
Bij de vijftigste interland van Dumfries werd Khan nog uitgenodigd om naar de Johan Cruijff Arena te komen. ‘In plaats van allerlei BN’ers had hij al zijn jeugdtrainers uitgenodigd. Typisch Denzel.’ Khan gooide jarenlang zijn volledige ziel en zaligheid in zijn werk op de amateurvelden, maar kon er niet van rondkomen, waardoor hij daarnaast aan de slag ging als sportleraar in de gevangenis. ‘Over die tijd kan ik wel een boek schrijven’, lacht hij. ‘De ene dag las ik over iemand in de krant, de volgende zat hij bij me in de fitnessruimte.’
Door de jaren heen zag hij de grootste criminelen van het land voorbijkomen. ‘Ik heb bijvoorbeeld Gwenette Martha gehad, een van de eerste namen in de Mocro Maffia. Best een aardige voetballer, trouwens.’ Hij vond het interessant om de juiste snaar bij dat soort zware jongens te zoeken en te raken. ‘Ik vond het ook mooi om een beetje dwars tegen die mannen te zijn. Fred Ros bijvoorbeeld, de rechterhand van Willem Holleeder destijds. Grote, imponerende verschijning. Hij kwam altijd een beetje patserig over en vroeg op een dag: “Wat vind je van mijn nieuwe kunstgrasschoenen?” Dan antwoordde ik gewoon: Die zien er niet uit, ik vind ze echt lelijk. Op de een of andere manier konden ze die directheid juist wel waarderen.’
Tropische eilanden
Tijdens de coronaperiode zag Khan plotseling dat de mannenploeg van Guyana won van Suriname. ‘Toen had ik zoiets van: Ze zijn daar dus serieus bezig met voetbal. Vanaf dat moment ben ik me verder gaan verdiepen. Ik zag dat ze jeugdelftallen hadden, een vrouwenteam, maar écht veel kon ik er niet over vinden. De site van de bond werd ook helemaal niet goed bijgehouden.’ Toch scharrelde Khan via social media, YouTube en andere bronnen steeds meer informatie bij elkaar. Stiekem begon er vanaf dat moment een droom in zijn hoofd te leven: ooit zou hij als trainer wat voor het land betekenen.
Dat bleek best een reële droom, want via een contactpersoon bij de bond hoorde hij dat hij de enige Guyanees op aarde is met het hoogste trainersdiploma. Even later zag hij een vacature online komen voor het bondscoachschap van de vrouwenploeg. ‘Er stond letterlijk: We are hiring.’ Khan zag dat de aanmeldingsdatum al was gepasseerd. Toch kreeg hij tijdens zijn vakantie in Spanje een berichtje terug, of hij beschikbaar was voor een videogesprek. Ineens sprak hij via een videoverbinding met de technisch directeur en een coördinator van de vrouwenploeg van Guyana, een land waar hij sinds zijn vierde niet meer was geweest. Er volgde een tweede gesprek in augustus. ‘Niet veel later vloog ik richting Antigua voor de eerste interland.’
