Van begin jaren '90 tot zijn horrorblessure in september 2000 was er in de Benelux geen aanvaller die het zijn verdedigers en zijn trainers zo moeilijk kon maken als Luc Nilis. Een gesprek met een Belgisch icoon. 'Maradona, Van Basten, Gullit, Zidane en Ronaldo waren in mijn tijd de beste voetballers.'
Het moet nogal een aanblik gegeven hebben: Alain Van Baekel, Marc Emmers, Bruno Versavel, Danny Boffin, Luc Nilis en Peter Maes die aan de poorten van het Constant Vanden Stockstadion uitgespuwd worden door een Toyoto Previa na een helse rit over de E314, de E40 en de Brusselse Ring. Maes en Emmers begonnen met hun tweeën aan de trip ergens tussen Lommel en Hamont-Achel, ze raapten in Zonhoven Nilis op en in Rillaar stapten de andere drie musketiers op. Het Limburgse busje was begin jaren '90 een begrip bij Anderlecht. 'We zijn nooit te laat gekomen op training. Ook al was het verkeer toen al pittig op maandagochtend', herinnert Luc Nilis zich. 'Maar we vertrokken zo vroeg dat we tijd over hadden om in Aarschot een koffiepauze in te lassen. Maes nam het busje mee naar Lommel omdat hij van het verste punt kwam. De auto was oorspronkelijk van mij en elke maand moest iedereen geld op mijn rekening storten voor benzine en andere kleine uitgaven.'
Dat zes voetballers van de grootste club van het land samen zouden carpoolen in een weinig glamoureuze gezinswagen is nu haast ondenkbaar. Voor Nilis, de beste Belgische voetballer van de jaren '90, was dat toen een doodnormale zaak. Hij kan er met zijn hoofd niet bij dat trainers vandaag zo geheimzinnig doen tijdens hun wedstrijdvoorbereiding. 'Alles moet nu blijkbaar achter gesloten deuren gebeuren. En waarom? Omdat trainers zo achterdochtig geworden zijn dat ze achter elke boom een vijand zien. Ik stel mij de vraag: kun je de tegenstander nog verrassen met al het beeldmateriaal dat nu voorhanden is? Ik ben geen voorstander van afzonderingen, gesloten trainingen en noem maar op. Je straft er de supporters mee die een training willen meepikken.'
Was het dan vroeger zoveel beter? Jij komt wel uit een tijdperk waarin de voorzitter een contractvoorstel deed en de speler gewoon moest tekenen.
Nilis (lachend): 'Bij mij is het ook zo gegaan. Ik werd samen met mijn vader door Constant Vanden Stock en Michel Verschueren door Anderlecht uitgenodigd om te komen praten. Toen ik het stadion binnenstapte, wist ik dat ik weer buiten zou komen met een contract. De ontvangst was heel overweldigend. Ik kwam van Winterslag en ik had nog niet veel van de voetbalwereld gezien. Ja, dan word je ingepakt wanneer je voor het eerst bij Anderlecht komt. Bij het eten waren er zoveel gangen dat mijn vader telkens aan mij moest vragen waarvoor een bepaald mes diende. Volgens mij had hij liever gewoon biefstuk met frieten gegeten.'
'Ik stelde een extra voorwaarde om te tekenen: een parkeerplaats voor mijn vader en vier seizoenkaarten. Iedereen schoot uiteraard in de lach...'
Je hebt dus niet echt onderhandeld over de financiële voorwaarden van je contract toen je in 1986 als negentienjarige bij Anderlecht kwam?
'Ik heb tijdens het gesprek gevraagd of ik even iets mocht bespreken met mijn vader. Hij keek mij met een vragende blik aan. We zonderden ons af en hij vroeg meteen wat er scheelde: "Is het niet goed genoeg wat ze jou voorstellen?" Ik zei: "toch wel, maar ik wil het spannend houden en zien hoe jij erover denkt." We gingen terug aan tafel zitten en ik stelde een extra voorwaarde om te tekenen: een parkeerplaats voor mijn vader en vier seizoenkaarten. Iedereen schoot uiteraard in de lach... Over geldkwesties werd er dus niet gepraat. Ik kwam van niets en ik kreeg een voorstel waarover je in die tijd niet hoefde te discussiëren. Zeker niet met Constant, die een vaderfiguur was met enorm veel uitstraling. Als hij de spelers kwam toespreken, moest iedereen opstaan. En hij gaf een teken wanneer we weer mochten gaan zitten.'
VERLOSSING UIT NEDERLAND
In 1990 stond Anderlecht in de finale van de Europa Cup voor Bekerwinnaars tegen Sampdoria. Je was toen samen met je ploeggenoten Marc Degryse en Marc Van der Linden topscorer van het toernooi met vier doelpunten, maar Aad de Mos liet jou verrassend uit de basisploeg.
'Dat was de grootste ontgoocheling uit heel mijn periode bij Anderlecht. Aad de Mos had mij de dagen en weken voor de finale opgehitst. Hij beweerde dat ik die Italianen gek zou maken met mijn kapbewegingen, maar twee uur voor de wedstrijd kreeg ik te horen dat ik niet zou spelen. De Mos wist wat hij deed: had hij de bespreking de dag ervoor gehouden, dan had ik het vliegtuig terug naar huis genomen. Ik ben er voor tweehonderd procent van overtuigd dat ik het had gedaan! Maar nu kon ik geen kant op. Ik ben na de bespreking kwaad weggelopen en Degryse heeft toen zwaar op mij moeten inpraten om toch op de bank plaats te nemen. Ik mocht tijdens de verlengingen invallen en hoe vreemd het ook mag klinken, ik vond het niet erg om die finale te verliezen...'