Het huwelijk tussen Vitesse en Thomas Letsch is gestrand. Twee jaar lang leek het meer dan een verstandshuwelijk, een match made in heaven zelfs. Na de exodus aan spelers, de overnameperikelen en de late komst van nieuwe spelers ontstonden er scheurtjes.
Letsch heeft de neerwaartse spiraal zoals hij die zag nooit kunnen accepteren. Het zat hem in de weg, het irriteerde hem en het frustreerde hem bij tijd en wijle. Hij bleef de welbespraakte, rustige trainer naar buiten. Inwendig borrelde het al langere tijd. Hij vroeg zich nooit openlijk af of hij dit derde seizoen wel moest willen, hij bleef keurig en netjes en hoopte op betere tijden, hij bleef zijn visie trouw en wilde die overbrengen aan de nieuwe spelers. Dat hij voor zijn gevoel weer opnieuw moest beginnen, bleef knagen. ‘Ik ben geen opbouwtrainer’, had hij eind vorig seizoen al eens verkondigd. Hij liet het zich ontvallen, maar de woorden – uitgesproken na de play-off-duels met AZ - waren gemeend. Niet nu, niet weer, hij wilde oogsten in plaats van opbouwen. Hij wilde geen stilstand, want dat is achteruitgang.