Als kind van de club werd hij bij Manchester United het mikpunt van zo’n beetje alles wat fout ging. Waar hij in het eerste seizoen onder Erik ten Hag nog opbloeide, viel hij daarna weer terug in de malaise die hij om zich heen zag. De fans hoopten dat Rashford zich aan de sportieve neergang kon ontworstelen, maar dat lukte hem niet. Als icoon van de club had de negativiteit rondom United waarschijnlijk meer impact op hem dan op anderen. Het gevolg was dat hij zich gevangen voelde in een verstikkende omgeving. Hij kon niets meer goed doen en wanneer dat wel lukte, viel dat niet eens meer op. Een vertrek werd hierdoor onvermijdelijk.