Op een provinciale weg tussen Breda en Tilburg toeteren meerdere auto’s er wild op los. Er is een behoorlijke file ontstaan omdat een 45 km-autootje de boel ophoudt. Achter het stuur zit de vijftienjarige Jeroen Lumu, op weg naar zijn training bij Willem II. Het is een van de vele streken die het voormalig talent door de jaren heeft uitgehaald. Welkom in zijn bruisende leven.
‘Ik moest altijd van alles verzinnen om bij de trainingen te komen’, vertelt de momenteel clubloze Lumu (25) in de woonkamer bij zijn moeder thuis in Breda. Hij zit op een grote zwarte bank, aan de muur hangt druk behang en een klein hondje loopt blaffend door de ruimte. ‘Soms bracht mijn vader me, maar er was ook vaak geen geld voor benzine. Dan moest ik met de trein, een uur met de fiets of bedacht ik andere creatieve dingen.’ Medespelers moesten vaak lachen als hij aankwam in het gehandicaptenautootje. ‘Ze wisten daar allemaal al dat ik niet spoorde.’
Lumu is een zoon van een Congolese vader en een Nederlandse moeder. De aanvaller die op zijn 25ste al tien clubs achter zijn naam heeft staan, groeide op in een volksbuurt in Breda. Na de scheiding van zijn ouders, kwam hij bij zijn vader te wonen. ‘Vaak at ik een hele dag niks’, vertelt Lumu. Als de piepjonge aanvaller terugkwam van zijn trainingen in Tilburg, trok hij hoopvol de kast open. Meestal was er niets in huis. ‘Dan at ik vaak thee met brood als avondeten. Wel met facking veel suiker, anders smaakte het niet.’
