‘Mijn naam stond erin gegraveerd, in die Europa Cup I. Hij was van mij, of beter, van óns…’ 1988 moest en zou het jaar van Leo Beenhakker worden, van Hugo Sánchez, Emilio Butragueño en Míchel die in Spanje alles wonnen wat er te winnen viel en met die Europese beker de kroon op het werk wilden zetten. Maar 1988 werd het jaar van Berry van Aerle, Hans Gillhaus en Edward Linskens.
Met name van PSV-trainer Guus Hiddink dus, zo zegt de overlevering, die vlak na het vertrek van Ruud Gullit en vlak voor de komst van Romário eigenlijk maar over één echte (potentiële) superster beschikte en toch de landstitel, de KNVB-beker én de Europa Cup I won. Nationaal was de overmacht immens – PSV stopte in de Eredivisie pas na 117 doelpunten en verdediger Koeman nam er daarvan liefst 21 voor zijn rekening – internationaal scoorden de Eindhoven iets minder imponerende cijfers.
Leo Beenhakkers gouden team had het Napoli van Diego Maradona afgetroefd, cuphouder FC Porto en het Bayern München van Lothar Matthäus en Jean-Marie Pfaff, maar werd geveld door een lullig rollertje
Zonder ook maar één van de laatste vijf duels om te zetten in een zege en slechts twee treffers te maken hield PSV de belangrijkste clubprijs van het seizoen uit de grijpgrage klauwen van achtereenvolgens Galatasaray, Rapid Wien, Girondins Bordeaux, Real Madrid en Benfica. De finale tegen de Portugezen, vandaag exact 33 jaar geleden, was een thriller zonder special effects, die dankzij een gestopte bal van Hans van Breukelen in de onafwendbare strafschoppenreeks resulteerde in een happy end. Maar de confrontatie met de huizenhoge favoriet uit Spanje was the defining moment geweest, zoals de Engelsen dat zo mooi noemen.