'Wim Jansen als Paard van Troje'

Aan de keukentafel, met een televisie op het aanrecht, een asbak vol peuken en ijsklontjes voor de whisky in de koelkast. Bij FC Zwolle had hij zich na zijn vertrek uit de voetballerij nooit meer laten zien. Met zijn vrienden van vroeger had hij alleen nog telefonisch contact. Als Eibrink een openhartige bui had, wilde hij nog weleens onthullen dat hij niet gelukkig was en zich eenzaam voelde. Hij ondernam echter geen enkele poging weer wat sociale contacten aan te knopen. Vorige week overleed de kleurrijke bemiddelde kluizenaar, hij was pas 63 jaar. Er was een tijd dat PEC Zwolle als enige club in het betaalde voetbal op vrijdagavond de thuiswedstrijden afwerkte. Het resultaat was dat veel mensen uit de voetballerij het Oosterenk Stadion bezochten, waar Eibrink de rol van excentrieke gastheer vertolkte. Hij had de failliete club overgenomen, de schulden gesaneerd, een regeling getroffen met de belangrijkste schuldeiser Credit Lyonnais en meteen voor een vermogen in spelers geïnvesteerd. Het Zwolse publiek werd plotseling geconfronteerd met Piet Schrijvers, John Rep en Cees van Kooten.Ook Co Adriaanse debuteerde als trainer onder Eibrink, die overigens nooit enthousiast was over de huidige succescoach. De miljonair ergerde zich eraan dat Adriaanse vlak voor een training arriveerde en na afloop als een van de eersten vertrok. Tijdens een van zijn beroemde driftaanvallen ontsloeg hij Adriaanse op staande voet, maar Eibrink was een man met een grote mond en een klein hart. De emotionele reactie van zijn werknemer was voor hem een reden het ontslag weer ongedaan te maken. Als gastheer was de voorzitter een bezienswaardigheid. Mensen die hij mocht, ontving Eibrink met open armen. Anderen verwelkomde hij met een grauw en een snauw of een hatelijke opmerking. Na afloop van een wedstrijd verzamelde Eibrink wat intimi om zich heen om nog even een borrel te drinken. One for the road, noemde hij dat. Dat gezelschap groeide uit tot een soort sociëteit. Een lokale notaris, de directeur van een tuincentrum, Henk Wageman van de plaatselijke krant, voetbalmakelaar Ton van Dalen en ondergetekende bleven tot diep in de nacht hangen om typisch mannelijke onderwerpen te bespreken.Het gebeurde regelmatig dat de ochtendkranten al bezorgd werden met het wedstrijdverslag van PEC Zwolle. Ook kwam het voor dat de moeder van Sportweek-journalist Remco Regterschot – zij beheerde de bestuurskamer – een ontbijt met veel verse koffie voor ons moest maken. Eibrink genoot met volle teugen, hij had de nacht van zijn leven, maar vervolgens moest ik thuis uitleggen waarom ik ’s morgens om half negen thuiskwam na een bezoek aan PEC Zwolle. Eibrink wilde echt iets neerzetten in Zwolle, maar voelde zich al snel in de steek gelaten door het plaatselijke bedrijfsleven. Met zijn ongenuanceerde uitspraken en zijn compromisloze gedrag maakte hij geen vrienden, en het werkte bepaald niet wervend naar subsponsors. Op het moment dat de voorzitter zich realiseerde dat hij aan een dood paard trok, hield hij het voor gezien. De club was een bron van ergernis voor hem geworden. De kritiek op zijn persoon nam toe, het publiek bleef weg, spelers vond Eibrink zakkenvullers en van trainers had hij helemáál zijn buik vol. De redder van het betaalde voetbal in Zwolle trok zich gefrustreerd terug in Epe, maar miste het wereldje wel.De weekeinden bracht hij door op zijn kantoor in Zwolle. Het gebeurde regelmatig dat hij op de gekste tijden belde met de vraag of ik langs wilde komen, hetzelfde lot onderging collega Wageman. Dat was nooit ongezellig, maar het waren altijd lange sessies. Ook de nachtelijke telefoonterreur van Eibrink was befaamd in zijn relatiekring. De laatste jaren was het opvallend rustig. Om hem weer eens onder de mensen te brengen hebben Ton van Dalen, Bob Maaskant, Henk van Ginkel en ik Eibrink nog eens meegenomen naar een thuiswedstrijd van Go Ahead Eagles. Deze geforceerde gezelligheid was niet aan hem besteed, in de rust vertrok hij al naar zijn vertrouwde keuken in Epe. In materiële zin had hij alles wat zijn hart begeerde, als mens was hij ongelukkig en eenzaam. Als redder van het betaalde voetbal in Zwolle had hij meer waardering verdiend. Intussen moet de paniek binnen Feyenoord erg groot zijn. De clubleiding was tot voor kort allergisch voor de Wim Jansen-lobby. Als supporters om Jansen riepen of journalisten weer eens een pleidooi voor zijn terugkeer hielden, krompen de beleidsbepalers ineen. Ze wilden de oer-Feyenoorder niet terug, maar waren opvallend angstig voor zijn status. Nu voorzitter Jorien van den Herik afgelopen zaterdag in De Telegraaf openlijk lonkte naar Jansen, moet de nood wel hoog zijn. Jansen zou als klankbord moeten functioneren voor technisch directeur Mark Wotte, Ruud Gullit, Jorien van den Herik en diens mede-commissarissen. Het aankoopbeleid van Feyenoord maakt duidelijk dat er behoefte is aan iemand met voetbalverstand. Maar ik hoop dat al die enthousiaste medewerkers, die nu plotseling om Jansen roepen, zich realiseren wie ze binnenhalen. Ik durf te stellen dat ik hem goed ken, de oud-speler heeft geen goed woord over voor het gevoerde beleid. Jaren geleden onderzocht ik met Jansen de structuur van de jeugdopleiding in de omringende landen. Lange autoritten door Duitsland, België, Frankrijk en Denemarken, een week meelopen bij West Ham United. En kennismaken met zijn passie. Jansen is helemaal gek van Paul McCartney. Hij bezoekt alle concerten en we bezochten samen de Abbey Road-studio's in Londen, waar hij over het befaamde zebrapad liep en de basgitaar van zijn idool mocht aanraken.Jansen houdt zich hoofdzakelijk met voetbal bezig. Na een dag met hem bij Johan Cruijff in Barcelona was ik doodmoe, want de heren gingen wel héél diep op de materie in. In de dagelijkse omgang is Mister Feyenoord een uitermate vriendelijk en bescheiden mens. Zodra het over voetbal gaat, lijkt hij de wijsheid in pacht te hebben en luistert hij alleen nog naar Cruijff. Dan is hij ook lastig binnen een organisatie, want zodra Jansen zijn zin niet krijgt, stelt hij zich principieel op en vertrekt. Dat deed hij bij Lokeren en ook als technisch directeur van Feyenoord, toen hij ontevreden was over trainer Willem van Hanegem, maar van de voorzitter eiste dat die ingreep. Ook bij Celtic vertrok hij, ondanks de successen, al na een jaar. Indien Feyenoord Jansen binnenhaalt, moet de clubleiding hem ook de eindverantwoordelijkheid geven. Jansen mist het karakter en bezit te veel voetbalverstand om onder Wotte of Gullit te functioneren. Maar voor Van den Herik, die de club op afstand bestuurt en veelvuldig in het buitenland verblijft, lijkt het me een veilig gevoel als Jansen op zijn winkel past. Het ridicule aankoopbeleid van het afgelopen seizoen behoort dan meteen tot het verleden. Eigenlijk heeft Feyenoord geen keus, alleen Jansen heeft het netwerk, de specifieke kennis en het vertrouwen van de achterban om de club te redden. Wotte en Gullit moeten zich realiseren dat ze het Paard van Troje binnenhalen.

Johan Derksen