Romario haalt herinneringen op over PSV en Cruijff

'Nederland was heel erg zwaar. Toen ik naar PSV verhuisde, was ik 22 jaar en had ik nooit ergens anders gewoond dan in Rio. Ik was gewend naar de Copacabana te gaan en nu was ik op een plek waar het donker en vreselijk koud was. Het was een keer -17 graden Celsius, zeventien! Kan je het mij kwalijk nemen dat ik niet trainde? Ik ben een keer drie dagen mijn huis niet uit geweest. De jongens maakten zich zorgen, kwamen langs maar ik gaf geen antwoord. Ik was in een winterslaap.'

Toch was het hem allemaal waard, alleen al vanwege de financiën. 'Voor die ene Braziliaanse real die ik in Brazilië zou verdienen, verdiende ik daar een fortuin. Als ik mijn tenen niet kon voelen vanwege de kou, dan dacht ik terug aan de tijd dat dakpannen moest dragen voor mijn vader. Zou ik mijn droom opgeven omdat het koud was? Zo ben ik erdoorheen gekomen. Ik heb uiteindelijk een huis gekocht voor mijn familie, met een hulp in de huishouding en een chauffeur. Dat was een enorme overwinning voor me.'

'Ik zal PSV altijd dankbaar zijn, laat dat duidelijk zijn. Ik heb er bijna vijf jaar gezeten en het heeft mijn leven veranderd. Maar ik moest weg. Barcelona is Barcelona', zegt Romario over zijn transfer in 1993.

In de Catalaanse hoofdstad kreeg hij te maken met Johan Cruijff als trainer. 'Cruijff werd een van mijn beste vrienden in het voetbal. Hij was zonder twijfel mijn beste trainer ooit. Toen ik bij Barça kwam, wilde ik nummer 11. Cruijff gaf me 10. Ik zei: "Meneer, het is een grote eer, maar ik wil graag 11." Iedereen wil 10, toch? Voor het eerst in mijn leven was ik bescheiden. Maar Cruijff zei nee. Ik zei: "Dan hoef ik nummer 10 niet. Waarom mag ik het niet? " Hij zei: "Omdat in mijn team de beste speler altijd speelt met nummer 10." Verdomme. Wat kan je dan nog zeggen? Ik heb nummer 10 altijd gehouden.'

• Meer over

• PSV
• Barcelona