Pim Doesburg, de eeuwige keeper

Beter kun je Pim Doesburg niet omschrijven. Hij gaf inderdaad nooit op. Als het aan hem had gelegen, keepte hij tot gisteren. Doesburg was 43 jaar toen hij in 1987 moest stoppen. PSV-trainer Guus Hiddink, boodschapper van het slechte nieuws, eindigde in het zwembad. Stoppen? Doesburg zou ‘die Van Breukelen’ er nog wel uit keepen, als hij tenminste de kans kreeg, maar de club besloot dat het genoeg was geweest.

Pim Doesburg kon terugkijken op een indrukwekkende carrière. Namens Sparta en PSV, de enige twee clubs die hij diende, kwam hij tot 687 wedstrijden in de Eredivisie, een record dat hij vermoedelijk voor de rest der tijden bij zich zal dragen. Slechts Jan Jongbloed (685 duels) kwam in de buurt. Doesburg groeide uit tot de ultieme clubkeeper. Zijn pech was dat er altijd betere waren, zoals Jan van Beveren, Piet Schrijvers en Jan Jongbloed. Toch kwam hij nog tot acht interlands, het WK van 1978 in Argentinië en het EK 1980 in Italië. Met PSV won hij twee landstitels, met Sparta de beker.

Om maar op het veld te kunnen blijven, werd Doesburg keeperstrainer. Eerst bij Sparta, later vertrok hij naar Feyenoord, waar hij ooit als jeugdspeler ook nog even tussen de palen had gestaan. Als trainer verschilde hij nauwelijks van hoe hij was als keeper: streberig, neurotisch, gedreven. Precies dat eiste hij van de keepers die hij onder handen nam. Zijn stijl zorgde voor entertainment tijdens de toen nog openbare trainingen van Feyenoord. Achter het doel waar Doesburg werkte, was het net zo druk. Doesburg trok zich er weinig van aan, hij hield zich niet in. Befaamd zijn de scheldkanonnades richting de keepers van Feyenoord en Oranje, of ze nou Dudek heetten, Timmer, Ekramy, Gabor Babos, Lodewijks, Van Breukelen of Hiele. Ze moesten 'gewoon die ballen pakken'.

Met Ed de Goey had Doesburg een speciale band. Hij hield evenveel van de lange keeper als dat hij hem haatte. De Goey… Zo goed, zó talentvol, zo 'godvergeten lui'. Doesburg ging dagelijks het gevecht aan tegen de gemakzucht. Hij had als eerste door dat in Amsterdam een zo mogelijk nog talentvoller doelman aan het doorbreken was. De Goey haalde er zijn schouders over op, hij wilde best hard trainen, maar ontzegde zichzelf niet de geneugten van het knusse gezinsleven, waar zijn vrouw hem ’s avonds wel eens op een gebakje trakteerde. 'Heb je weer zitten vreten, lange', fulmineerde Doesburg dan, waarop De Goey dan vriendelijk vroeg of 'Does' zijn bek wilde houden. En dan trainden ze door, ontelbare uren, waarbij de stem van Doesburg over het veld joeg en de club boze brieven bezorgde. Of het niet een onsje minder kon met die gekke keeperstrainer?

Dat kon niet. Pim Doesburg zag in ruim vijftig jaar tijd het voetbal veranderen, maar bleef altijd zichzelf. Ja, in het doel was hij een zenuwpees, erbuiten een aardige vent, als je 'm kende. Nooit deed hij moeite zich anders voor te doen. Dat hij volgens Johan Derksen in de tuin zat te blaffen om een hond uit te sparen, wuifde hij weg. Hij was gewoon een zuinige man die zijn geld liever stak in de sportwinkels die hij beheerde en zijn naam droegen. Ze werden een begrip in Rotterdam. Bijna twintig jaar joeg hij de keepers door de modder op het trainingsveld van De Kuip en Varkenoord, daarna trok hij zich noodgedwongen terug in de anonimiteit, maar bleef een kritisch volger. Op de vraag wie er in het doel moest van Feyenoord, Brad Jones of Kenneth Vermeer, had de oude keeperstrainer als enige een voorkeur voor Vermeer. ‘Compleet en dus beter.’

Een hartinfarct schoot in 2018 de eerste barsten in het taaie keeperslijf, maar Doesburg vocht terug, zoals hij zijn hele leven had gedaan. Toen kwam Parkinson, onlangs corona. ‘Dat heeft-ie ook nog overleefd’, zegt zoon Danny. Maar intussen was Doesburg begonnen met dementeren, het was te veel en allemaal tegelijk. 'Hij heeft twee klote jaren gehad', weet Danny, 'maar hij bleef vechten tot het laatste moment.' Dat was vandaag. Pim Doesburg stierf in het bijzijn van zijn vrouw, 77 jaar oud. Alzheimer had alles uitgewist, behalve de herinneringen en zijn record. Pim Doesburg wordt nooit vergeten. Hij is de eeuwige keeper.