Peter Crouch is de Messi van de extreem lange mensen

In Miami werd hij eens staande gehouden door Hollywood-acteur Mickey Rourke. Die wilde heel graag op de foto met de voetballer van de robotdans. Over een van de merkwaardigste verschijningen in het Engelse voetbal. Lid bovendien van de club van honderd in de Premier League.

Bill Shankly had wel raad geweten met Peter Crouch. De legendarische Liverpool-manager haalde in 1961 centrumverdediger Ron Yeats naar Anfield en daagde de aanwezige journalisten uit om de kolos te komen bekijken. ‘The man is a mountain, go into the dressing room and walk around him’, sprak hij. Een van de iconische uitspraken in het rijke oeuvre van Shankly.

Peter Crouch roept gelijksoortige emoties op. Hij is nog eens dertien centimeter langer dan Yeats. Twee meter plus een volle centimeter om precies te zijn. ‘Head in the sky, feet on the ground’, kopte de BBC vijf jaar geleden treffend op hun website. Want behalve slungelachtig en extreem mager blijkt de aanvaller vooral een heel prettig mens.

De Premier League is Hollywood op gras geworden. Champagne en kaviaar gaan op zilveren schalen rond in sjieke vip-loges, excentrieke eigenaren worden met privéjets en helikopters ingevlogen en trainers krijgen hun ontslag zodra de bal de verkeerde kant oprolt. De acteurs op het veld strijken miljoenen op, leven in waanzinnige paleizen, rijden rond in halve tanks en komen de fans alleen nog tegen in de stadions. De voetballers herken je aan hun koptelefoons, tatoeages of vriendinnen.

Er zijn een paar spelers die afwijken van dit clichébeeld en opvallend normaal gedrag vertonen. Peter Crouch is zo iemand die sympathie geniet door de prettige persoonlijkheid die hij is. De boomlange spits heeft humor en zelfspot, kijkt journalisten aan als ze een vraag stellen en straalt uit dat hij heel veel lol heeft in hetgeen hij doet: namelijk belachelijk veel geld verdienen met iets wat hij altijd al graag heeft gedaan.

Handicap en troef

Vanzelfsprekend speelt Crouchs ongewone lengte mee in zijn ongekende populariteit. Wat vroeger een handicap was, is nu zijn troef. Hij heeft het bewegingsritme van een flamingo. Zijn ledematen lijken onafhankelijk van elkaar te bewegen. Het heeft daarom iets koddigs als hij aanzet voor een sprint. Toch kan de aanvaller vertrouwen op kwaliteiten die hem jaren op de been hebben gehouden in een van de zwaarste competitie ter wereld. Crouch heeft een opmerkelijk balgevoel voor iemand van zijn statuur. Met een beetje fantasie kun je hem de Lionel Messi onder de extreem lange mensen noemen.

Zijn laatste vier clubs betaalden allemaal meer dan tien miljoen euro voor zijn diensten. Liefst achttien seizoenen was hij actief in de Premier League. Crouch is intussen cultfiguur in de Engelse stadions. In januari viert hij zijn 38ste verjaardag. Te bewonderen is hij nog altijd op het veld: bij Stoke City in het Championship. De Liverpool-aanhang bedacht jaren geleden al een liedje dat uitgroeide tot een instant klassieker: He’s big, he’s red, his feet stick out of the bed.

Crouch heeft zijn imago omarmd, speelt ermee en dikt het hier en daar aan. Onder meer door zichzelf te relativeren. In aanloop naar Gouden Bal-verkiezing van 2015 drukte de Daily Mirror een artikel af waarin op ludieke wijze werd betoogd waarom de Engelsman niet had misstaan in het exclusieve rijtje topspelers in Zürich. De intrigerende kop boven dat verhaal: ‘Why Peter Crouch is the greatest footballer in the history of the universe’. Een uitvloeisel van een Ronaldo-imitatie van Crouch.

Na zijn treffer tegen Arsenal in december 2014 ging hij in de gorilla-houding staan, kromde zijn armen en schreeuwde het uit. Om hem heen lachende ploeggenoten. Naar de foto van dat moment kun je blijven kijken. Je ziet een blijmoedige bonestaak die op intelligente wijze zichzelf en de rest van de voetbalwereld op de hak neemt. Mede daarom is hij een van de miljonairs uit de Premier League-bubbel die stiekem ook op de andere tribunes op goedkeuring kan rekenen. Voor een speler van Stoke City is dat een prestatie.

Freak, Freak, Freak!

Uiteraard is Crouch meer dan cult alleen. Wie zijn cijfers een beetje creatief ordent, kan inderdaad het beeld optuigen van een van de allerbesten die ooit in Engeland hebben rondgelopen. Als international trof hij vaker doel dan iconen als Steven Gerrard, David Beckham en tweevoudig Gouden Bal-winner Kevin Keegan. Hij heeft in de nationale ploeg een beter doelpuntenmoyenne dan Wayne Rooney, Alan Shearer, Michael Owen en Gary Lineker. Crouch scoorde elke 99 minuten in het shirt van The Three Lions. In 42 interlands kwam hij tot 22 goals. Dat zijn meer dan aardige statistieken voor een speler die door Arsène Wenger ooit als ‘a basketball player’ werd getypeerd en om wie in zijn beginjaren vooral heel hard is gelachen.

Crouch trok veel bekijks in de lagere Engelse divisies. Niet vanwege zijn reputatie als goalgetter. ‘Ik reed rond in een oude Volkswagen Polo en dat zorgde natuurlijk voor hilariteit’, heeft Crouch verteld over zijn eerste jaren als prof. ‘Ik paste er eigenlijk niet in, maar het was het enige wat ik kon betalen. Daarna had ik een Renault Mégane, ik voelde me helemaal de man.’

Bijna drie seizoenen voetbalde hij in League One, het derde niveau, in stadions van clubs als Stockport County en Grimsby Town. Supporters namen hem op de korrel. ‘Freak! Freak! Freak!’, klonk het vaak plagerig. ‘In de Premier League kun je het geluid van zestigduizend mensen die je uitschelden of beschimpen nog wel blokkeren, maar in de lagere divisies staat er vaak een verdwaald iemand met een hond. Als die dan iets zegt, kun je dat woord voor woord verstaan. Niet heel prettig.’

Crouch speelde nog even non-leagu-voetbal met Dulwich Hamlet en stond onder contract bij IFK Hässleholm in de Zweedse derde divisie. Het is een onorthodoxe route naar de top. Tottenham Hotspur achtte hem als achttienjarige ongeschikt en verkocht hem voor zestigduizend pond aan Queens Park Rangers. Pas op zijn 24ste bij Southampton, onder Harry Redknapp, kreeg hij het idee dat een loopbaan als prof tot de mogelijkheden behoorde. Het is tegelijk de reden dat hij met beide benen op de grond is blijven staan. ‘Het kan lastig zijn als je vanuit de schoolbanken ineens zestigduizend euro in de week krijgt overgemaakt. Ik heb dat niet meegemaakt, wellicht helpt dat.’

Des te curieuzer is het dat hij jarenlang deel uitmaakte van de nationale ploeg, basisspeler was tijdens het WK van 2006 in Duitsland, actief was op het WK van 2010 en op vaste steun kon rekenen van de bondscoaches Sven-Göran Eriksson, Steve McClaren en Fabio Capello. Zijn Premier League-statistieken zijn ook niet onaardig. Crouch heeft meer goals gemaakt dan Cristiano Ronaldo en Fernando Torres. Hij heeft meer assists op zijn naam staan dan Paul Scholes en Dennis Bergkamp. Wie deze feiten achter elkaar opdreunt, zal niet snel aan Crouch denken, toch is het hij het die bij deze getallen hoort.

Zijn manager in de tijd bij QPR adviseerde hem veel steaks en hamburgers te eten om aan gewicht te winnen. Rafael Benítez zette hem als spits van Liverpool op een speciaal krachtregime, maar een Jan Koller is Crouch nooit geworden. Het is nu eenmaal de bouw die hij heeft, hoewel hij naar eigen zeggen in the gym net zo veel gewichten wegduwt als zijn ploeggenoten.

Humor als wapen

Wat over zijn opmerkelijke verschijning is gezegd en geschreven boeit Crouch weinig. Hij haalt zijn schouders erover op. Hij maakte al eens het Doelpunt van het Jaar in de Premier League en heeft jaren geleden gezegd dat hij minstens tot zijn veertigste prof hoopt te blijven. Voorlopig is hij goed op weg. De feiten spreken voor zich. Hij is uitgescholden, uitgefloten en uitgelachen, zelfs door zijn eigen fans. Maar altijd is hij vrolijk blijven doorvoetballen. Met humor als wapen.

Op het internet dook jaren geleden een filmpje op waarin hij zich laat crowdsurfen tijdens een optreden van de Britse rockband Kasabian. ‘I got a bit more involved than I planned to’, was zijn gortdroge commentaar. Voor hij het wist, ging Crouchy door de lucht.

Vroeger vierde hij zijn goals met een robotdansje, waarvan het effect werd versterkt door zijn abnormale lengte. Na een paar jaar is hij ermee gestopt omdat de grap lichtelijk uit de hand begon te lopen. Alleen op verzoek laat hij zich soms nog verleiden. Door dronken Britse feestgangers bijvoorbeeld. Stond Crouch te midden van een uitzinnige menigte in Ibiza een robot na te doen. Speciaal voor de gelegenheid gaf hij ook nog een robotshow weg na zijn honderdste goal in de Premier League, tegen Everton in februari 2017.

Vaak aangehaald is ook het antwoord dat Crouch ooit gaf op de vraag wat ervan hem was geworden als hij het niet tot prof had geschopt. ‘Maagd’, reageerde hij gevat. Recent voegde hij eraan toe dat het hele verhaal nét iets genuanceerder ligt. ‘Ik heb mezelf altijd wijs gemaakt dat er toch wel een of twee vrouwen op aarde rondliepen die het in mij zagen zitten…’

David O’Leary, de voormalige manager van Leeds United en Aston Villa, vatte het fenomeen Peter Crouch misschien wel het krachtigst samen: ‘A lovely big bag of bones.’

En of zijn voeten echt uit bed steken? Hij kan zich inmiddels een groter bed veroorloven, grapte hij, maar in hotels blijft het behelpen.

• Meer over

• Premier League 2018/2019