Louis
data-height="150" data-width="120" data-align="clear" data-caption="" src="http://www.vi.nl/upload/3f0e6bb6-fc0b-4d6d-bc79-8974871b580b_image8447581977514256575.jpg" /> Voorlopig geniet ik met volle teugen van het verbale gevecht tussen Louis van Gaal en een gedeelte van de Nederlandse sportpers, met de positie van de bondscoach als inzet. Het begon vorige week tijdens de aanloop naar het totaal overbodige duel met Andorra en het kreeg direct na die wedstrijd een pakkend slot. In alle onbescheidenheid, direct na de uitschakeling in Dublin pende ik mijn mening over de toekomst van Louis van Gaal op papier. Ik veronderstelde destijds dat de bondscoach zelf, rond het eerste zogeheten en inmiddels beroemde evaluatie moment, komende zomer, opstapt. Maar Louis reageerde niet. Dat deed hij pas in Hoenderloo, waar zich de resten van zijn eens kansrijke selectie verzamelde voor dat gedoe van zaterdag. Van Gaal verkeerde in grote vorm. Hij gaf antwoord op alle vragen, was duidelijk, maar toch niet duidelijk genoeg, en hield de regie over zijn toekomst in eigen hand.
Tegenover Bert Maalderink van de NOS gaf Edgar Davids de indruk te weten dat Louis straks inderdaad uit eigen beweging vertrekt, tegenover Henk van Dorp van RTL verklaarde Ruud van Nistelrooy niet te geloven dat Van Gaal opgeeft. En aan de pers verklapte Louis dat hij luistert naar spelers, van wie een aantal al heeft aangegeven vóór zijn aanblijven te zijn, dat hij de boel niet in de steek wil laten, dat de KNVB hem niet zal ontslaan, dat hij nog iedere dag pijn heeft vanwege de WK-uitschakeling en dat hij druk doende is alle pro’s en contra’s tegen elkaar af te wegen. Meteen na dat droevige potje, zaterdagavond, vocht Van Gaal nog een duel uit met Frits Barend, die zichzelf in zijn jacht op nieuws (en niet wetende wat je in godsnaam na die 4-0 op voetbalgebied aan de bondscoach moet vragen) voorbijholde en verstrikt raakte in zijn emoties. Waardoor Van Gaal hautain en sluw kon counteren en ondanks die kleurloze WK-eliminatie de baas bleef.
Dat vond ik van vorige week het meest opmerkelijke: dat Louis van Gaal nog zo vast in het zadel zit. Hijzelf toont geen spoor van twijfel over zichzelf, de publieke opinie is niet faliekant tegen hem, en zijn vakmanschap staat redelijk overeind. In plaats van een bijna verslagen bokser die tegen de touwen hangt en wacht op de genadeklap, zagen wij in Hoenderloo en Arnhem een aanvallende bondscoach die onveranderlijk het voetbalbeleid van de KNVB en zijn nationale ploeg bepaalt. Zijn optreden is adembenemend, omdat niemand hem (definitief) onderuit heeft kunnen halen.
Het zal u wel bekend zijn dat ik Van Gaal in een aantal opzichten hoog heb zitten, ook nu bewonder ik zijn stoïcijnse houding. Alleen, ik ben het niet met hem eens. Ik vind dat Van Gaal als verantwoordelijk bondscoach (zoals bijvoorbeeld zijn Schotse collega Craig Brown) zijn consequenties uit het echec dient te trekken, juist vanwege de door hemzelf geroemde rechtlijnigheid. Van mij mag Louis best vinden dat hij geen fouten heeft gemaakt, maar die overigens opmerkelijke constatering zou hijzelf als waardeloos moeten bestempelen. Er was geen resultaat, het WK was altijd ver weg, Van Gaal heeft zijn spelers nauwelijks tot serieuze daden kunnen aanzetten. Wie, zoals hij, voor het begin van de wedstrijdenreeks zijn nek uitsteekt, moet die nu op het hakblok leggen. Zelf. Zaterdagavond zei hij dat hij het laf acht nu te vertrekken. Ik zou het daarentegen dapper vinden als hij aangeeft terug te treden vanwege gebrek aan prestaties. Die hijzelf zo verwachtte. Dát vind ik dus rechtlijnig. Hoe langer ik erover nadenk, des te meer ben ik ervan overtuigd dat Louis zijn eigen vonnis al heeft geveld: hij vertrekt in juni. En tot die tijd lacht hij zich rot om al die fratsen die sportjournalisten uithalen om het nieuws als eerste te brengen.