Jokkebrok
In Lyon deed Zlatan Ibrahimovic zijn uiterste best om koploper te blijven in het schoppersklassement van de UEFA. De eerste de beste Ajax-overtreding jegens de Fransen kwam van zijn voet - en er zouden nog verscheidene volgen. Diep in de tweede helft boekte de Zweedse harlekijn echter pas zijn grootste succes: in de 75ste minuut was opnieuw een gele kaart zijn deel.
Zo bruin als hij het een week eerder in de Arena tegen Rosenborg BK bakte, bakte Zlatan het tegen Olympique Lyon echter niet. Tegen de Noren immers, gaf hij z'n directe tegenstander Erik Hoftun al na twaalf minuten een rechtse hoek, om na rust middels een dubbele elleboog in Hoftuns nek voor de definitieve KO te gaan. De arme drommel heeft nu ongetwijfeld nóg bloemkooloren.
Te dwaas voor woorden, deze dubbele actie van zinloos geweld, maar na afloop ging Rocky nog een stapje verder. Waarom-ie tot twee keer toe nou zo'n domme klap had uitgedeeld, wilde de NOS-verslaggever van hem weten, rekenend op een oprechte spijtbetuiging en iets van 'in het heetst van de strijd'. Niets van dat al. Zlatan zette z'n meest onnozele gezicht op en jokte, terwijl de herhaling van de vuistslag voor de zoveelste keer aan gans Nederland voorbij trok, dat daar niets van aan was, en dat hij zich alleen maar wilde losrukken. Geslagen had hij niet, welnee, echt niet. En opnieuw mepte de Zweed de Noor ? nu in vertraging ? vol op de kaak.
Het stukje televisie was te koddig voor woorden, maar eigenlijk begrijp ik onze Zweedse jokkebrok ook wel weer. Een bekende Nederlandse anchorman gaf zijn collega-sportjournalisten namelijk ooit eens zijn theorie over vreemdgaan prijs. Altijd blijven ontkennen, nooit, maar dan ook nóóit opbiechten. 'Al hangt er een druppel aan, dan zeg je maar dat het geregend heeft', voegde hij er belerend en beeldend aan toe. Blijven ontkennen, kortom, tot de dood erop volgt.
Zelf heb ik ooit eens gezondigd tegen deze gouden regel. Onmiddellijk het huis uit geflikkerd ? en terecht. Eigen schuld, dikke bult.
Zlatan Ibrahimovic moet in zijn nog prille bestaan ooit eens iets dergelijks zijn overkomen. En, moet hij zich daarna hebben ingeprent: dat gebeurt me dus mooi geen tweede keer. Ergo: altijd ontkennen, nóóit toegeven. Tot de dood erop volgt. Dan maar een notoire jokkebrok. En dan maar even voor volk en vaderland voor joker staan.
Geert Jan Darwinkel