De voorpret was intens. Amsterdam, Nederland en Europa waren in de ban van het jonge Ajax. In Stockholm bleef de ultieme beloning uit na een tactische en fysieke masterclass van Manchester United. Wat blijft, zijn de herinneringen en de hunkering naar een nieuw voetbaljaar met een prijs.
‘United! United! United!’ Drie harde kreten galmen rond middernacht door de mixed zone van de Friends Arena in Stockholm. Met een grote glimlach schreeuwt Zlatan Ibrahimovic van een afstandje richting de media. Hij neemt in de kelder van het moderne onderkomen plaats in een golfkarretje, met zijn geblesseerde knie gestrekt rustend naast het stuur. De topspits van Manchester United lacht om zijn eigen balorigheid, waarna hij als een vorst het stadion wordt uitgereden. Het is het slotstuk van een lange voetbalavond in de Zweedse hoofdstad. Een avond die voor Ajax nooit echt los wilde komen. Hoezeer de ploeg het ook probeerde, de spelers waren niet opgewassen tegen de muur van José Mourinho. Te weinig vernuft, te weinig fysieke wapens en te weinig verrassing. ‘Het heeft er vandaag gewoon niet in gezeten, zo eerlijk moet je zijn’, klinkt het berustend uit de mond van Peter Bosz. De architect van het succes van Ajax zag met lede ogen aan dat de finale van de Europa League een wedstrijd werd van jongens tegen mannen. ‘Finales moet je leren winnen, heb ik gezegd, maar ook leren spelen. Het was bij ons niet goed genoeg. We hadden veel moeite om de vrije man te vinden, om aanvallend gevaar te stichten.’
Realisme heerst, maar toch komt de nederlaag hard aan. Hoe groot de financiële verschillen ook zijn tussen beide clubs, Ajax hoopte opnieuw een tegenstander met zijn eigen wapens te verrassen.
De ultieme beloning voor een memorabel Europees seizoen bleef uit. Toch zal de teleurstelling al spoedig plaatsmaken voor trots. ‘Dat heb ik de spelers ook meegegeven, vlak voordat we als ploeg op het veld werden gehuldigd.’ De boodschap van Bosz was voor een ieder waar te nemen. Terwijl de spelers van Manchester United over elkaar heen vielen van vreugde en voor hun eigen fans dansten en sprongen, luisterden de Ajacieden in een kring naar de trainer. Bosz gaf hen mee dat ze de medaille met de kop omhoog moesten ophalen. Ondanks de 0-2 nederlaag was het Europese avontuur er een vol heroïsche en mooie herinneringen. ‘Dat is niet opeens verdwenen, hoewel we allemaal wel even tijd nodig hebben om deze teleurstelling te verwerken.’