Het is een verademing om op de Belgische publieke omroep naar voetbal te kijken. Ik heb het over de voorbeschouwingen, de analyses in de rust, de nabeschouwingen, de talkshow en de wedstrijden zelf. Bij de Belgen vond ik iets wat ik bij de Nederlandse publieke oproep miste: vakkennis en liefde voor de sport.
De toon van een programma begint met de keuze voor een presentator. Daar ging het bij de NOS op de eerste dag al mis. De hele sportpresentatoren-equipe was uitgerukt om het begin van de sportzomer aan te kondigen. Als kijker was ik na een half uur de draad kwijt. Wat ging er zo beginnen? Een EK voetbal of een EK talkshow presenteren? De toon was licht, er was een onvermijdelijke quiz, een muziekles, Joep Schreuder voor een stadion, Tom Egbers voor een hotel of trainingsveld en als er dan een keer een interessante gast in de studio zat, vroeg ik me na twintig minuten af: wanneer gaat het over voetbal? Het is allemaal zo oppervlakkig. Met als absoluut dieptepunt de uitzending met Youtuber Kalvijn aan tafel.
