Ajax had donderdag niets te vertellen tegen FK Bodø/Glimt, werd bij vlagen weggespeeld, maar knokte zich in blessuretijd alsnog naar een gelijkspel (2-2). De Amsterdammers wankelen opnieuw, waarbij de geschiedenis zich herhaalt.
Spelen, bewegen. Spelen, bewegen. Op vol tempo, zonder twijfel en vastberaden om de tegenstander pijn te doen. In de eerste helft speelde een Noorse ploeg in het geel bij vlagen het zo geliefde Ajax-voetbal in de Johan Cruijff Arena. Bodø/Glimt schotelde Ajax een lesje in automatismen, samenhang, bereidheid en tactisch vernuft voor. Zoals dit seizoen tegenstanders, tot amateurclub USV Hercules aan toe, al zo vaak deden. Met steeds weer dezelfde kenmerken van een eenheid tegenover een dolende Amsterdamse ploeg, verworden tot elf losse zandkorrels.
Vorig seizoen lukte het Alfred Schreuder en John Heitinga niet om Ajax structureel te laten sprankelen met een stabiele organisatie bij balverlies. Dit seizoen overkomt Maurice Steijn en John van 't Schip hetzelfde. De rode draad in de analyses van deze trainers: de selectie ontbeert het Ajax-niveau om het geliefde voetbal te spelen. Heitinga en Van 't Schip werden gedurende het seizoen voor de groep gegooid en moesten het maar met het beschikbare gereedschap doen. Steijn kreeg een selectie van Sven Mislintat opgedrongen. Alleen Schreuder had invloed op zijn spelersgroep, maar kwam in de zomer van de grote exodus, waarbij een kampioensploeg werd leeggekocht en Ajax dit zonder technisch directeur wel even dacht op te vangen.
Houvast, automatismen en patronen zijn meer uitzondering dan regel geworden in het Ajax-spel.
Een misvatting, zoals in de hoofdstad in twee jaar tijd veel misvattingen tot uiting kwamen. De ene trainer (Steijn) koos bij zijn ongenoegen over de selectie voor de harde confronterende manier, de andere trainer (Heitinga) hield het voor zijn nabije omgeving en probeerde onverstoord voor zijn club alsnog het maximale af te dwingen, terwijl de huidige trainer (Van 't Schip) beseft dat ook de kwetsbare spelers het nog voor hem en Ajax moeten doen, waardoor voor de menselijke aanpak wordt gekozen. Het gevolg is een vicieuze cirkel waarbij de laatste drie trainers van Ajax zoekende zijn en blijven. Het gewenste niveau is niet beschikbaar, noodverbanden worden gelegd, het gewenste spel en resultaat blijft uit, waarna wordt geschoven en het gewenste niveau opnieuw uitblijft. Houvast, automatismen en patronen zijn daarbij meer uitzondering dan regel geworden in het Ajax-spel. En tactisch worden de Amsterdammers vaker afgetroefd dan dat ze zelf de tegenstanders aftroeven.