Tranen op Anfield: afscheid van een iconische aanvoerder
De 36ste speelronde in de Premier League begint zaterdag om 13.45 uur. VI-redacteur Süleyman Öztürk staat stil bij het afscheid van een clubicoon.
Een negenjarig ventje zong ooit zijn helden toe vanaf de Kop-tribune op Anfield. Hij zag aanvoerder Alan Hansen in 1990 de achttiende landstitel vieren en droomde de kampioensbeker op een dag ook omhoog te mogen tillen.
Dat jongetje, dat heette Steven, Steven Gerrard.
Vanavond tikt hij op 34-jarige leeftijd voor het laatst als speler het This is Anfield-bordje aan. Hoe dan ook wordt het een emotionele avond voor de meest loyale voetballer uit de clubgeschiedenis van Liverpool. Het voorlaatste weekeinde van dit Premier League-seizoen zal daarom voor een groot deel in het teken staan van zijn laatste negentig minuten voor eigen publiek.
Na 26 jaar Liverpool, waarvan bijna de helft als aanvoerder van het eerste elftal, kan de balans worden opgemaakt. Immens is de nalatenschap van Gerrard, de leegte die door anderen opgevuld moet worden is minstens zo groot. De supporter die jeugdspeler werd, het talent dat op zijn 22ste de aanvoerdersband kreeg, tot zijn huidige status nu: die van monument, de verpersoonlijking van de voetbalclub Liverpool. Het zal voor ons kijkers wennen zijn als hij straks niet meer in de spelerstunnel staat.
Steven Gerrard verdient een mooie plaats op de eregalerij van het Engelse voetbal. In zijn hoogtijdagen rondom de sensationele Champions League-winst in Istanbul behoorde hij tot beste middenvelders op aarde. Xavi, Zinedine Zidane en Franscesco Totti hebben hem altijd bewonderd omdat hij zo waanzinnig compleet was. Gerrard kon een pass over zestig meter versturen, even later in het zestienmetergebied van de tegenstander opduiken om een moment later een tackle te winnen bij de eigen cornervlag. Hij ging voorop in de donkere momenten, niet door te praten, maar vooral door te doen.
Loyaliteit is een kernwoord in zijn intense relatie met Liverpool. Gerrard had elders veel meer prijzen, landstitels met name, kunnen verzamelen. Maar daar ging het Gerrard niet alléén om. Hij is het al die jaren een waanzinnige eer blijven vinden met de captainsband om het theater van zijn dromen binnen te wandelen. Dat is ook wat waard in de huidige tijd waarin de clubvoetballers dreigen te verdwijnen. Het is zoals het is: clubemblemen branden niet langer in het hart. Op die paar uitzonderingen na dan.
Straks iets voor half zes Engelse tijd wacht Liverpools iconische aanvoerder een bijzonder, laatste onthaal. Zijn ploeggenoten zullen met tegenstander Crystal Palace een erehaag vormen. Op The Kop, waar hij ooit zelf stond, zullen volwassen mannen vechten tegen hun tranen.
Het negenjarige jochie van toen won de Engelse titel dan wel nooit - mede door een lullige glijpartij van hemzelf vorig seizoen - maar een groot kampioen is Steven Gerrard wel. Voor zijn eigen mensen zeker, maar ook voor alle rechtgeaarde liefhebbers die hem maar wat graag bij hun eigen club hadden gezien.
Een groter compliment kun je als voetballer niet krijgen.
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login