Pienaar
data-height="150" data-width="120" data-align="clear" data-caption="" src="http://www.vi.nl/upload/0e3b9218-2df5-40ef-80fb-accc010b8b38_image1265659912341601123.jpg" /> Sta mij toe een stukje te schrijven over een interview in een uitzending van Canal+, zaterdag jongstleden, voor het duel tussen SC Heerenveen en Ajax. Ik heb absoluut geen commerciële bijbedoelingen (ik moet dat er tegenwoordig blijkbaar bij zeggen, omdat soms bij een enkeling de indruk schijnt te bestaan dat ik ook de commerciële inhoud bepaal bij bijvoorbeeld SBS6-uitzendingen, terwijl mijn bedrijf alleen maar voor de camera's zorgt), ik wil echt alleen maar het gesprek dat Frank Visschraper met Steven Pienaar had onder de aandacht brengen van al die mensen die het gemist hebben.
Het was een rustig tv-gesprek. Ondervraagde in beeld, vragensteller buiten beeld. Óf er moet iets ontstaan zijn tussen beide (jonge) mannen, óf Pienaar had er uit zichzelf behoefte aan belangwekkende zaken in de openbaarheid te brengen en vond in Visschraper de gevoelige toehoorder. Feit was dat Pienaar op ingetogen, indrukwekkende wijze zijn levensverhaal vertelde.
Wim van Hanegem en ik keken en luisterden naar Steven Pienaar, in de catacomben van het Abe Lenstr Stadion, terwijl de spelers zich opwarmden voor de wedstrijd. Pienaar vertelde over zijn jongste jaren in Westbury, een township van Johannesburg. Zijn vader overleed toen hij nog heel jong was, zijn moeder moest onder meer dan moeilijke omstandigheden Steven en zijn zusje zien groot te brengen. Dat was een bijna onmogelijke opgave. Pienaar vertelde over de moorden die rondom hun huis op straat werden gepleegd, over de verschrikkelijke armoede, over de drugs en de drugsdealers. Hij praatte rustig, constant met tranen in de ogen. 'Ik mocht van mijn moeder niet buiten spelen, terwijl ik eigenlijk altijd op straat wilde voetballen', zei hij. 'Te gevaarlijk vond zij. Ik wist dat zij gelijk had, want ik heb het allemaal gezien. Ik heb te veel gezien... Maar ik heb toch veel buiten gevoetbald, altijd voor geld. Wie won had een paar centen extra.' Pienaar praatte vervolgens over zijn moeder van wie hij zoveel houdt. Hij wist al vroeg dat hij met zijn moeder en zusje weg moest uit Westbury, op zoek naar een beter leven. En hij vond dat via het voetbal.
Pienaar doet nergens in het gesprek opschepperig. Niet over zijn status als prof bij Ajax, niet over zijn status als Zuid-Afrikaans international tijdens het voorbije wereldkampioenschap. Hij zegt alleen maar dat zijn moeder en zusje nu weg zijn uit Westbury, gelukkig. Meer niet. En dat hij zijn moeder dagelijks mist. 'Want ik houd zoveel van haar.' Maar zijn plicht houdt hem in Amsterdam, waar zijn toekomst ligt.
Dat was zo ongeveer het hele gesprek, dat het hijgerige van de huidige reality-tv helemaal ontbeerde. Een jonge twintiger vertelde ver weg van zijn Zuid-Afrika, zelf vertoevend in een pleeggezin in Amstelveen, over alle hobbels in zijn leventje, over zijn eenzaamheid, zijn heimwee en zijn dierbaren. Zo jong en toch zo verschrikkelijk volwassen, zei ik tegen Wim, die daar niets over kon uitbrengen. Ik eigenlijk ook niet.
Daarom poog ik het hier nu weer te geven, al ben ik bang dat ik in mijn stukje te vet aanzet wat Pienaar zo kalm maar toch geroerd vertelde. Het interview verdient juist dezer dagen een groter publiek. We hebben het telkens over de volgevreten, over het paard getilde vedette, we hebben het dagelijks over de egoïstische voetbalwereld die liegt en bedriegt, we scheren iedereen daarin over één kam. Zaterdag vertelde Steven Pienaar een/zijn verhaal over een buitenlander in Nederland die poogt iets van zijn leven en dat van zijn familie te maken. Dank daarvoor.