José Mourinho, eindbaas van de Premier League
VI-redacteur Süleyman Öztürk schrijft voor de zesde speelronde van de Premier League over de charmante boef José Mourinho, die dit seizoen leert hoe het is om te verliezen.
Het was toch een beetje zijn competitie. Hij irriteerde collega's, beschuldigde scheidrechters en tikte journalisten op de vingers. Hij was de man waarvan je ging houden omdat iemand de slechterik in het verhaal moet zijn. Een sport zonder tegenstellingen neigt naar demonstratie. José Mourinho heeft altijd geroepen dat hij slechts in één ding is geïnteresseerd: namelijk de uitslag.
Met 1-0 winnen is makkelijk, vertelde hij een paar seizoenen geleden met die vileine boevenglimlach die hem karakteriseert. Het was het jaar waarin hij Chelsea kampioen maakte als The Happy One en hij na een zware nederlaag uit bij Tottenham Hotspur op nieuwjaarsdag besloot geen enkel risico meer te nemen. Chelsea werd inderdaad kampioen van de clean sheet en kampioen van Engeland. De Portugees kan magistraal winnen. Dan groeit en glimt hij, bijna letterlijk. Voor José Mourinho is winnen drugs. Hij kan niet zonder.
Daarom is het interessant om hem zo vaak te zien verliezen. Dat is iets wat hij moeilijk kan. Intrigerend was een shot vorige week zondagmiddag op Vicarage Road. Watford was in de slotfase op voorsprong gekomen en Mourinho keek ernaar alsof zijn eigen huis vlak voor hem in vlammen opging. Verbijsterd is het goede woord. Als versteend zag hij hoe Manchester United na de nederlaag in De Kuip op achterstand kwam tegen Watford. De man die zijn cv als een pantser met zich meedraagt en bij Manchester United zijn ontslag bij Chelsea wil uitwissen, verloor drie keer op rij. Dat op zichzelf is al iets wat hem zelden tot nooit overkomt. De verbijstering dus, verbazing dat hém dit overkomt. Hij, de fucking eindbaas van de Premier League.
José Mourinho geeft kleur, verdeelt en vraagt om een standpunt of gedachte. Je haat hem omdat hij je lievelingsclub of –trainer belachelijk maakt, omdat hij zo vaak met 1-0 wint, of gewoon omdat je woede projecteren op een ander een levensbehoefte is.
Het is opmerkelijk, niet verrassend, hoeveel reacties hij oproept als het tegenzit. Het leedvermaak was gigantisch na zijn derde nederlaag. De voorzichtige eerste conclusie: José Mourinho is zijn toverstaf kwijt, zijn onoverwinnelijkheidsmantel afgepakt.
Dat is niet mijn conclusie, maar dat is kort door de bocht het residu aan meningen na de week die hij beleefde. Mourinho vond het nodig daarop te reageren. Tegenover het clubkanaal zei hij dit: 'We hadden een slechte week. Ik weet dat er veel Einsteins rondlopen. Ik weet dat zij hebben geprobeerd zestien jaar van mijn carrière te laten verdwijnen door zich te focussen op een slechte week met drie slechte resultaten. Maar dat is voetbal tegenwoordig, vol met Einsteins.'
Daarin heeft hij gelijk. Het voetbal is een meningencircus dat almaar uitdijt. Iedereen analist. Dat José Mourinho zich druk maakt om wat anderen allemaal van hem vinden, is dan wel weer opmerkelijk. Het houdt de gemoederen lekker bezig, dat dan weer wel.
Toch is er niet veel aan de hand. Hij kan de deur achter zich dichttrekken, de opstelling voor de volgende wedstrijd bepalen en doen wat hij de afgelopen zestien jaar zo vaak gedaan heeft: winnen. Het liefst met 1-0. Wel zo makkelijk.
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login