'Huub Stevens, een hork om van te houden'

Een ontspannen Stevens is de aardigste man ter wereld. In het begin van de jaren zeventig trof ik hem regelmatig als tegenstander bij Fortuna Sittard. Voor en na de wedstrijd was hij de ideale collega, maar tíjdens het duel was zijn fanatisme vaak beangstigend. Voor Stevens bestond er geen verschil tussen wedstrijden en trainingen. Hij werd dagelijks door zijn medespelers gevreesd in de onderlinge partijtjes. Arie Haan kan daarover meepraten. Hij dolde Stevens tijdens een positiespelletje bij PSV. Even later liet de verdediger merken dat hij daar niet van gediend was; Haan heeft nooit meer gevoetbald. Sinds Hans Kraay senior niet meer met presentator Wilfred Genee wilde samenwerken bij RTL, analyseerde ik de Bundesliga met Huub Stevens. Een betere partner kan ik me niet voorstellen. We werden zelfs vrienden, hoewel dat niet inhoudt dat ik hem nu na een nederlaag ook maar één kritische vraag kan stellen. Twee jaar geleden stond ik met Barbara Barend en een cameraploeg in de gang voor de kleedkamers in het Abe Lenstra Stadion. Uit de kleedkamer van SC Heerenveen klonk opzwepende housemuziek, in de kleedkamer van Roda JC ging Huub uit zijn bol. Van rustig een kopje thee drinken in de rust was geen sprake. Stevens schold zijn spelers met overslaande stem stijf, hij was duidelijk niet tevreden over de geleverde prestaties. De Limburger smeet met deuren, geen speler durfde iets terug te zeggen. De tirade was indrukwekkend, totdat het belletje voor de tweede helft ging. Stevens stapte geheel ontspannen als eerste uit de kleedkamer, met een brede grijns op zijn gezicht, sloeg me vriendschappelijk op een schouder en nam plaats in de dug-out. Ik hou van die man.

Huub Stevens groeide op in de Sittardse volkswijk Stadbroek, waar het recht van de sterkste gold. Daar begon zijn voetbalcarrière bij de gelijknamige buurtclub. Stevens: 'Het was een nogal rauwe buurt. Je had op straat veel vrienden, maar evenveel vijanden. Dus het was vaak knokken geblazen. Toch was het geen asociale buurt, maar je voelde wel dat er een groot verschil was met de andere wijken. Als we tegen een andere club uit Sittard voetbalden, was het oorlog. De mensen hadden vooroordelen over onze wijk, ze noemden Stadbroek ook wel Chicago, en dat verander je niet.' De jeugd van Huub Stevens bestond uit voetballen en wielrennen. 'Eddy Beugels was een beroemde wielrenner uit Sittard, hij was mijn idool. We gingen regelmatig met jongens uit de buurt de Cauberg op. Voetballen deden we bij de pastorie, we hadden een doel op de muur getekend. Het mocht niet van de politie, maar de pater vond het prachtig.' Op twaalfjarige leeftijd vertrok Stevens naar Fortuna Sittard, waar hij op zestienjarige leeftijd in het eerste elftal debuteerde.

Volslagen onverwacht viel er een zware slagschaduw over zijn onbekommerde jeugd, toen zijn vader overleed. Op dat moment was Huub zeventien jaar. Stevens: 'Hij kwam om het leven bij een auto-ongeluk in Duitsland. Ik hoor hem nóg zeggen: 'Tot straks'. Ik was boven toen hij dat zei, zat mijn huiswerk te maken. Hij zou even weg zijn, maar kwam nooit meer terug. We waren een mijnwerkersgezin met vijf kinderen, allemaal jongens. Twaalf jaar na mij kwamen er nog twee broertjes. Toen mijn vader overleed, werd ik met mijn zeventien jaar een soort vaderfiguur, want mijn twee oudste broers waren het huis al uit. Mijn vader werkte zijn hele leven in de mijnen.Ondergronds bij de Maurits, constant in de nachtdienst. Hij kwam 's ochtends thuis en sliep tot een uur of drie. Daarna hield hij zich met het gezin bezig, of met zijn duiven. Mijn vader waarschuwde ons altijd. We mochten zelf een beroep kiezen, als we maar geen mijnwerker werden. Hij was pas 41 jaar toen hij overleed. Hij heeft me gelukkig nog wel zien debuteren bij Fortuna Sittard. Man, wat was hij trots op me. Na zijn overlijden beloofde ik mijn moeder dat ik thuis zou blijven en geld zou verdienen voor het gezin. Ik werkte als bankwerker, kraanwagenchauffeur en magazijnbediende. Toen ik een aanbieding kreeg van PSV kwam ik in een gewetensconflict. Maar mijn moeder verzekerde me dat ze zich wel zou redden met mijn broertjes en dat heeft ze heel knap gedaan.'

Huub Stevens groeide uit tot een steunpilaar bij PSV, als centrale verdediger en verdedigende middenvelder, en speelde achttien interlands. In 1984 debuteerde hij als trainer bij de C-jeugd. Twee jaar later stopte hij met voetballen en vervolgens haalde hij in Zeist zijn diploma Coach Betaald Voetbal. Stevens trainde twee keer Roda JC, maar was vooral actief in Duitsland. Met Schalke 04 won hij in 1997 de UEFA Cup, daarna werkte hij voor Hertha BSC, 1. FC Köln en tegenwoordig Hamburger SV. Vorig seizoen leek hij de opvolger van Guus Hiddink te worden bij PSV, maar de toenmalige voorzitter Rob Westerhof hield hem aan het lijntje om uiteindelijk toch voor Ronald Koeman te kiezen. Stevens voelde zich gepiepeld en tekende een contract in Hamburg. Dat gaf de nodige problemen, doordat zijn vrouw Toos aan een ernstige darmziekte lijdt, waardoor hij regelmatig thuis in Eindhoven moet zijn. Vanuit Hamburg heeft hij wekelijks contact met de artsen van het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam over de gezondheidstoestand van zijn vrouw.

Algemeen directeur Jan Reker van PSV heeft Stevens nog als speler meegemaakt toen hij trainer was in Eindhoven. Reker is een prima kerel, maar hij overschat zichzelf af en toe. Bijna wekelijks schrijft hij een rapport voor de KNVB, UEFA of FIFA. Henk Kesler, Michel Platini en Sepp Blatter moeten er gek van worden. Reker weet overal raad op en kent geen twijfels. Hij liet Koeman midden in het seizoen naar Valencia vertrekken, omdat hij Martin Jol moeiteloos dacht binnen te halen. Toen dat niet lukte, benaderde hij Fred Rutten, maar hij onderschatte FC Twente-voorzitter Joop Munsterman die zijn trainer in Enschede wist te houden. Hierdoor kwam de PSV-directeur in de problemen. De amateuristische oplossing met Jan Wouters en Rekers boezemvriend Sef Vergoossen is lachwekkend, maar daardoor kwam hij uiteindelijk wel bij de ideale PSV-trainer terecht.

Stevens heeft een PSV-hart en wil vanwege zijn privé-problemen graag dicht bij huis werken. Hij stond achttien jaar onder contract in Eindhoven, als speler en jeugdtrainer, kent de cultuur en wordt door de achterban op handen gedragen. Via een vreemde omweg krijgt PSV volgend seizoen alsnog een trainer die perfect bij de club past en daar waarschijnlijk nog jaren werkt.Voor Stevens wordt een droom werkelijkheid, hij laat er het grote geld in Duitsland voor lopen. Toch bleef hij loyaal ten opzichte van zijn huidige werkgever HSV. Hij dient keurig zijn contract uit en rende niet gedreven door eigenbelang achter zijn nieuwe uitdaging aan. Ook daarom hou ik van Huub Stevens.