Deschamps, gedreven door het verlies van zijn broer
Didier Deschamps hoopt met de EK-titel opnieuw een prijs toe te voegen aan zijn rijkgevulde prijzenkast. De Franse bondscoach wordt gedreven door het verlies van zijn broer.
Didier Deschamps is een geboren trainer. Reeds op twaalfjarige leeftijd was hij aanvoerder in een jeugdteam, waarin alle andere spelers drie jaar ouder waren. 'In het leven heb je mensen die leiden en mensen die volgen. Ik ben een leider', sprak Deschamps ooit in een interview. Als speler miste hij de technische kwaliteiten van generatiegenoot Zinedine Zidane, maar dat compenseerde hij door op het veld te denken als trainer. Dat betekende dat de naam van Deschamps onder al zijn coaches als eerste op het wedstrijdformulier verscheen. Bovendien kreeg hij haast automatisch de aanvoerdersband om zijn arm.
Het hoogtepunt in de spelerscarrière van Deschamps is het omhoogtillen van de wereldbeker in 1998. Dat gebeurde op vertrouwd terrein, in het Stade de France. In de zomer van 2000 was Deschamps eveneens captain van de ploeg die Europees Kampioen werd. Dat bleek het laatste hoogtepunt in zijn loopbaan, die hem de succesvolste Franse voetballer aller tijden maakte.
Direct na het beëindigen van zijn actieve loopbaan gaat Deschamps aan de slag als coach van AS Monaco. Ook in die functie blijkt hij een hit. Deschamps bereikt in 2004 de Champions League-finale met Monaco, promoveert drie jaar later met Juventus naar de Serie A en maakt Olympique Marseille kampioen. Het is de eerste titel van Marseille in achttien jaar. In totaal verovert Deschamps vijf prijzen met de club waar hij ook als speler successen vierde. Dat levert hem in 2012 een baan als bondscoach bij Frankrijk op.
De prijzenregen in de voetbalwereld is voor Deschamps een vorm van traumaverwerking. Kort voor de kerstdagen in 1988 kreeg de twintigjarige Deschamps een keiharde klap te verwerken. Zijn oudere broer Philippe kwam om bij een noodlottig vliegtuigongeval, waarbij alle zestien inzittenden het leven lieten. Deze zwarte bladzijde in zijn bestaan maakte dat Deschamps de racismebeschuldigingen bij het bekendmaken van zijn EK-selectie kon relativeren.
Eric Cantona suggereerde openlijk dat Karim Benzema, Samir Nasri en Hatem Ben Arfa niet opgeroepen waren vanwege hun Noord-Afrikaanse roots. Deschamps weerlegde de beschuldiging: 'Ik ben aangesteld om spelers te selecteren en dat is wat ik doe. Het teambelang staat daarbij voorop.'
Die boodschap herhaalde Deschamps keer op keer tijdens het succesvol verlopen EK in eigen land. Net als bij zijn eerdere trainersklussen deinsde hij niet terug voor gewaagde keuzes en tactische omzettingen. Gedurende het toernooi werd de 4-1-4-1 van Les Bleus een 4-2-3-1. Sterspelers als Paul Pogba, N'Golo Kanté en Antoine Griezmann werden wanneer nodig naar de reservebank verbannen. Kingsley Coman en Anthony Martial kregen niet meer dan een bijrol. Samuel Umtiti mocht juist blijven staan na een sterk optreden. Het waren beslissingen die zonder morren geaccepteerd werden, waarmee Deschamps aantoonde dat hij een eenheid gemaakt had van het Franse team dat bij het WK 2010 nog hopeloos verdeeld was.
In de euforie van de huidige succestocht denkt Deschamps echter ook nog elke dag aan het verlies van zijn broer. 'In die tijd heb ik geleerd dat het leven oneerlijk en wreed is', aldus de bondscoach, die zijn persoonlijke ervaringen heeft verwerkt in de filosofie die hij zijn spelersgroep nu voordraagt. 'De geschiedenis kunnen we niet meer veranderen. Maar we kunnen wel een nieuwe pagina aan ons boek toevoegen.' (Pieter Zwart)
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login