Column Engels voetbal: Man City nog lang geen topclub

data-height="102" data-width="397" data-align="clear" data-caption="" src="http://www.vi.nl/upload/742805ed-a37a-435b-b939-5ff476bce7c0_image2699141122286414545.jpg" /> Enkele weken geleden belandde ik bij het Liberty Stadium van Swansea City in een menigte van enkele honderden supporters van de thuisclub. Uit navraag bleek dat zij stonden te wachten op de spelersbus van Manchester City, de tegenstander van die dag. Het duurde even, maar het lange wachten leek te worden beloond toen zich in de verte een zwart gevaarte aandiende.

Met fototoestellen in de aanslag volgden de Swansea-supporters gespannen de gang die de bus richting het stadion maakte. De teleurstelling viel van veel gezichten af te lezen toen bleek dat dat de ramen dusdanig geblindeerd waren, dat de fans slechts een spiegelbeeld van zichzelf voorbij zagen schieten. Het werd er niet beter op toen de chauffeur de bus in vliegende vaart de stadionpoort binnenreed, waarna de hekken binnen een paar seconden gesloten werden.

Tenenkrommend werd het pas toen de meeste spelers van Manchester City de bus via de voorkant verlieten, zodat ze onzichtbaar bleven voor de fans die het - door de spijlen van het hek heen - waagden om een handtekening te vragen. Een van de weinigen die aan de achterkant uitstapte, was Mario Balotelli. De roep om een handtekening van de tienerfans was echter ook niet aan hem besteed; hij droeg namelijk een koptelefoon. Mario wilde wel gezien, maar niet lastiggevallen worden. Voetbal wordt gespeeld voor de supporters, dat moge duidelijk zijn. En voor Mario Balotelli. En iedereen accepteert het. Deze week dook hij onverwacht op bij een persconferentie, waarop Inter de nieuwe trainer presenteerde. De bodyguards bogen als knipmessen toen Balotelli zich aandiende.

Terwijl de nieuwe trainer Andrea Stramaccioni net een vraag beantwoordde, liep Balotelli naar hem toe om hem te feliciteren. Na nog een paar handen te hebben geschud vertrok Mario weer, in de wetenschap dat de beelden heel de wereld over zouden gaan. Actie geslaagd. Hij zou als een held worden ontvangen in Manchester. 'Haha, well done, Mario.'

Vroeger was Manchester City een echte volksclub. De eerste tekenen dat alles anders werd, dateren uit 2001. Het was twee jaar nadat Gerard Wiekens bij de club tot Speler van het Jaar was gekozen. Kevin Keegan kwam als manager, schoof Wiekens aan de kant en introduceerde een aantal grote namen.

'Het werd van een normale club een rijke club', vertelde Wiekens me enkele maanden geleden. 'Spelers kregen toen al twintig- dertigduizend pond. Per week, ja. Dan zaten we in de bus naar een uitwedstrijd en hoorde we Steve McManaman aan de telefoon zeggen: Doe maar tienduizend pond op dat paard, en tienduizend op dat andere. Steve hield nogal van gokken. En Robbie Fowler heeft meer dan honderd huizen. Ja, meer dan honderd, hele wijken.'

Het is de huidige cultuur van Manchester City die maakt dat Balotelli kan doen wat hij doet. Pas als bestuur en spelers de supporters weer serieus gaan nemen, is Manchester City een echte topclub. Foto: VI Images